මිනිසත් බවක මහිමය

මිනිසත් බව උත්තරීතර වන විට මිනිසත්කම දුබල බවකින්ද යුක්තය

   

     මම නුගේගොඩ යාම සඳහා කොටුවෙන් 138 බස් රථයකට ගොඩවන ලදි. දිනය 2012 සැප්තැම්බර් මස 09 වන දිනය.එදින කපිල වස්තු වන්දනා කිරීම සඳහා විශාල බැතිමතුන් පිරිසක් ගංගාරාමය පුද බිම වෙත යමින් සිටින ලදි.මා ගිය බස් රථය විහාර මහා දේවි උද්‍යායනය අභියස නවත් වන ලද අතර අවුරුදු 65ත් 70ත් අතර මව්වරුන් පිරිසක් බස් රථයට ගොඩ විම සඳහා කොන්දොස්තර මහහතාගෙන් අවිස්සාවේල්ලට යාමට හැකිද යන්න විමසන ලදි.මෙ බස් එකේ එහේ යන්න බැහැ පවසා ඔහු අහක බලා ගන්නා ලදී.ඒ අහිංසක අම්මලා වෙත සැනකින් එක් කාන්තාවක් මොනවදෝ බස් රථයේ වම් පස සිට පවසනවා මා දුටුමි.බස් රථයේ කොන්දොස්තර මහතා ඇතුළු බොහෝ පිරිසක් සිංහල බෞද්ධයන් බව මට සිතේ.

          එහෙත් එම කාන්තාව මුස්ලිම් කතකි.ඒ මව්වරුන්ට නිවරදි ලෙස යන පාර ඇය විසින් පවසන ලදි.ඒ දෙස බලා සිටි මට මහත් වේඳනාවක් මෙන්ම මහත් සතුටක්ද ඇති විය.

          දුක නම් බස් රථයේ වම් පස සිටි සිංහලයා දෙනෙත් පියා සිටිමය.සතුට නම් අපි නොදකින මිනිසත් බවක් එතන තිබු නිසාවෙනි.

          අනෙකුත් සංස්කෘති සමඟ ගත් කල අපේ සංස්කෘතිය විශාල මිනිසත්කම් වලින් පිරුණු සංසකෘතියකි.එහෙත් අවාසනාවට අද අපි මෙ මිනිසත් බවින් බොහෝ ඈත් වී ඇත.මිල මුදල් පෙරටු කරගත් සමාජයක් තුල මිනිසත්කම අමතක වි ගොස් ඇත.ඔබටත් මමටත් දවසක මේලොව අතහැර යාමට සිදුවන බව පසක් නොවන්නේ මන්ද?

          කුමන දේශයක වාසය කළත් අ‍පේ උරුමය අපි අමතක නොකළ යුතුය.තවද විදේශයන් තුල ජිවත් වන විටද අපි අපේ සංස්කෘතියේ ඇති මහත්මා ගුණ ඔවුන්ට පෙන්විය යුතුය.එම දේශයන් තුල ජිවිත් වෙමින් ඔවුන්ගෙන් අපට නොගැළපෙන යමක් අපි එකතු කර ගන්නවාට වඩා අපේ සාරධර්ම ටික ඔවුන් තුල වගා කීරීමට හැකි නම් එය උතුම් කරුණකි. 

-ජිඑම්-