මතකයෙන් බිඳක්

ඈත ඉඳන් අම්මේ නුඹ

මං ගැන හිත ඉකි බිදිද්දී

තරු පායපු නිල් අහාසට

සවන් යොම ගෙන ඉඳිද්දි

හිතේ උපන් රන් සිතුවිලි

හදවත යට ගිනි ගනිද්දී

ඈත ඉඳන් අම්මේ නුඹ

මං ගැන හිත ඉකි බිදිද්දී

මව් සෙනෙහේට හඳ සැලුණා

සටන් බිමේ යුධ වදීද්දී

ගිඟුම් හඬින් පුපුරා යන

වෙඩි හඬ තවමත් ඇහේනවා

මං ගැන නුඹ හඬන හැඬුම්

ඊට වඩා මට ඇහේනවා

අම්මේ නුඹේ අතින් ඉඳිනු

බතේ සුවඳ මට දැනේනවා

සටන් බිමේ මගේ අම්මා

මං ළඟ බව මට හිතේනවා

සටන් බිමේ මරු දැක දැක නැ

කිසි විටෙකදී සැලෙන්නේ

බිව් මව් කිරි නිසයි මගේ

එඩිතර කම ලය රැදෙන්නේ

මගේ රට දැය රකින්නටයි

දිවි නොතකා අවි දරන්නේ

මට දුක මං මැරුණු දාට

මව්පියෝ කවුරුද රකින්නේ

සෙනෙහේ ගඟක් කඳුළු වෙලා

ගලා යන්න දෙන්න ඒපා

අනේ අම්මේ නුඹ මං ගැන

තව තැවී තැවී ඉන්න ඒපා

නිවාඩුවට ආපු දාට

කඳුලින් සිප ගන්න එපා

සටන් බිමේ මියදුණාට //

මගේ අඩුවක් දැනෙන්න ඒපා

ගායනය                 -       වීරසිරි මල්වත්ත

ගී පද සහ තනුව       -       ලාල් මිත්‍රබන්දු

          ගීතය පිළිබඳව අමුතුවෙන් පහදා දීමට අවශ්‍ය නොවේ.ඒතරම් සරල පද සමුහයකි.

            එකමත් එක දවසක ඇසුණු මෙම ගීතයත් සමඟ අද මෙසේ  පුංචියට යමක් ලියා තබන්නට සිතුණි. එක්තරා පුහුණු විමක් අතරතුර වෙහෙස නිවා ගැනිම සඳහා අපේ සහෝදරයෙක්  ගායනා කර මෙම ගීතය මම ඉතාමත් ඕනෑකමකින් ඒදා අසා සිටියෙමි. ඊට ප්‍රධානම හේතුව වුයේ  එම අපූරු ගමනට මා එක් වී එතරම් කාලයක් ඒ වන විට ගත වි නොතිබිම සහ යුද ගිණ හඬ ඒදා කනට ළඟින් ඇසුණු වකවානුක් වු නිසාය. එදවස් පවුලේ උදවියගෙන් ඈත් වී ඒතරම් කාලයක් නොවු හෙයින් හිතට තනිකමක් ගෙන දුන් සහ නුහුරු අත්දැකිම් රැසක් ජිවිතයට යා වු කාලයකි. ඒ කාලයේදී හුදකලාව සහ වෙහෙස නිවා ගැනිමට  මා ළඟ සිටි එකම හිතවතා ගීතය පමණකි. ඒ අතර මේ ගීතය ඉහළින්ම මා හද සනසන්නට සමත් විය.

         එකල නාදුනන මිනිසුන් අතර ඒ ගෙවුණු කාලය ජිවිතයට කොතරම් වටිනාකමක් එක් කළ මතකයන්ද කියා හැඟෙන්නේ එය අද සිහිකරන විටය.ඒදා වගේම මෙම ගීතයට අදත් මම ඇලුම් කරමි.මගේ අම්මා වගේම අහිංසක අම්මලා දහාස් ගණනක් ඒදා යාපනය, මාදගල් වලදී මට හමු විය. ඒ මිනිසුන්ට ද ඒදා තිබුණු එකම හීනය සාමයෙන් නිදහස් ජිවිතයක් ගත කිරීම පමණකි. ඔවුන්ට දෙවුන්දර තුඩුව දක්වා උවමනා කරේ නැත. ඔවුන්ට අවශ්‍ය වුයේ සැනසිල්ලේ ඒදා වේල පිරිමහාගෙන වැටිලා සිටිමට පුංචි ඉඩක් පමණි. එහෙත් එකල ඔවුන් එතරම් වාසනාවන්ත වුයේ නැත. ඇතැම් බල ලෝභින්ගේ අසීමත ආශාවන් හේතුවෙන් වන්දි ගෙවිමට සිදු වුයේ ඒ අහිංසක ජනතාවටය. කන්නට නොව බිමට පවා ජල බිඳක් සොයා ගැනිමට දුෂ්කර ප්‍රදේශයක ගත කල ඒ කාලය  මිනිසෙකු ගේ ජිවන චක්‍රය කියන්නේ සුන්දර සිහිනයක් නොවන බව වටහා ගතිමි. ඔවුන් ජිවත් වෙන්න දරණ උත්සහාය දෙස බලාගෙන මා සිතින් මගේ අම්මා විඳින දුක දුටුවෙමි. ඒ දුක් අතර කිසිදු වෙනසක් නැත. ඔවුන්ගේ සහ මාගේ අම්මාගේද එකම පැතුම වී තිබුණේ සාමය පමණයි.

     සමහරක් මිනිසුන් මනස වෙහෙසන්නේ කුමක් අරඹයාද සහ එයින් තමන්ට ලැබෙන ඵල ප්‍රයෝජනය ගැන සිතෙන විට මිනිසෙකු වි ඉපිද ගත කරන ජිවතය පිළිබඳව හිස් බවක් දැනේයි. එහෙත් අද එම ප්‍රදේශයට පා තබන විට දකින වෙනස ජිවිතයට සැනසිල්ලක් ගෙන දෙයි. ඒ මන්දයත් ඒ ප්‍රදේශයේ ජිවත් වන මිනිසුන් ඔවුන් ඒදා පැතු දේ අද ඔවුන්ට භුක්ති විඳිමට ලැබි ඇත.

      එහෙත් නැවතත් අහිංසක බලාපොරොත්තු බොඳ කරලිම සඳහා පව්කාර මිනිසුන්ගේ පව්කාර සිතුවිලි වලට පණ පොවන්නට වෙහෙසන යුගයකට නැවතත් අර අදින බවක් පෙනේ.