අන්ධකාරයේ අතපත ගා යමි

2012 ක් වු නොවැම්බර් මස 11 වන දින.

වේලාව අළුයම 0015 පැය.

සිද්ධියඃ- අහම්බයකින් කියවන්නට ලැබුණු දෛනික පුවත් පතේ තිබුණා වු පුවත, එනම් “කහවත්ත නැවතත් කැළඹේයි.තවත් ද්විත්ව ඝාතනයක් වැළකි යයි,නිදි පැදුරේම අඹු සැමි යුවලක් මරා දැමිමට තැත් කිරීමක් ”. මා දැස් කම්පා විය. එම පුවත කියවිමෙන් අනතුරුව මම ඇවිදගෙන ඇවිත් පා පන්දු පිට්ටනියේ අයිනක හිඳ ගත්තේමි. හිරු අස්ථවිය එන තෙක්ම මගේ සිත් තුල විටින් විට ඇති වු සිතුවිලි දෝලනය වෙමින් තිබුණි.

    මට මතක ඇති කාලයේ සිට මේ දක්වා ම වැඩි පුරම ඇසෙන වචනය දේශපාලනය වේ. එච්චරටම ඇහුණු නිසා ද මන්දා මෙතරම් ම කළකීරුණු විෂයද වී ඇත්තේ. ජනතාව විසින් නොයෙකුත් නින්දා අපහස දහඩිය හෙළමින් ජිවිත සහ භෞතික සම්පත් විනාශ කර ගනිමින් මහත් පරිශ්‍රමයක් දරා දිනවන ජනතා නියෝජිතයෝ කාලයත් සමඟ පලවා හැරිමට සැරසෙයි. කාලය බොහෝ සේ ගෙවි යයි. තිබු තත්වය උඩුයටිකුරු වි කේසේ හෝ වෙනත් ජනතා නියෝජිතයෝ කරළියට ජනතාව නැවත රැගෙන එයි.

    තම තමන් විසින් පත් කර ගන්නා ජනතා නියෝජිතයා ජනතාවගේ බලාපොරොත්තු සුන් කළ තැන නැවත අරගලයක් හට ගනි. නැවතත් මුල සිටි තැනටම යයි. ඒ ආකාරයට ම ජිවිත දේපල බොහෝ විනාශ වු පසු ජිවත් වේලා ඉන්න උන් වෛරක්කාරයෝ ලෙසත් සීතල යුද්ධයක් ලෙස නිමාවට පත්වෙයි. එක් පැත්තක ජය පැන් භුක්ති විඳින විට තවත් පැත්තක වෙච්ච නස්පැත්තිය දෙස බලා විළාප නඟයි. ඔය අතර, තවකෙකු සුදු වතින් සැරසි දේවියන්ට පුජ වට්ටියක් පුජා කර ආරක්ෂාව පතයි. දෙවියන් මේ තුන් ගොල්ලන්ගේන් කවුරු දෙස බලනවද කියලා වර්ථමාන සමාජය දෙස බැලු කළ මනාව පැහැදිලි වෙයි. දෙවියන් යම් ඉඟියක් දෙනවා ඒත් ජය පැන් භුක්ති විඳින්නාද විළාප දෙන්නාද එය තේරුම් නොගනි. කාලයෙන් කාලයට මේ දෙගොල්ලෝ ගේ සිනහාව සහ කඳුළ දෙගොල්ලෝ මාරු  කර ගැනිම පමණක් සිදු කරයි. එහෙත් පුජ වට්ටිය අත දරන්නා ඒ බව හොඳාකාරවම දනී. ඔහු දේවියන් ඉදිරියේ තම කන්න ලව්වේ මෙහෙමද කියයි. “අනේ දේවියනේ මේ මොඩ ගැත්තන්ගේ සිත වෙනස් නොවි මාත් සමඟම සිටිත්වා කියලයි.”   

    බලයට, ධනයට, ලිංගිකත්වයට කෑදර මිනිස් වෙස් ගත් තිරිසනා දෙස බලා ලක් මාතාවද සුසුම් හෙළනවා ඇරෙන්න වෙන කරන්න යමක් ඇයටද ඉතිරිව නැත. ඇය දැන් මහළුය. වෙන ව්‍යසනයන් දෙස බලා සිටිනවා විනා සටන් කිරීමට ශක්තියක් නැත. අපි ඇයව බලා ගන්න ඕන කාලයක අපි ඇයට දුක් දිම පමණක්ද කරන්නේ? මේ යන ගමන හරිද? ඇය කොයි මොහොතක හෝ ඉවසන්න බැරි වු විට මියැදේයි.

    ලොකයේ අනෙකුත් සතුන් ලොකය බිහි වුදා සිට ස්වභාවධර්මයට අනුගතව තම පැවැත්ම සපුරා ගනිද්දි සත්වයාගේ උතුම්ම සතා වන මිනිස් කුලය පමණක් ඊට විරුද්ධව යමින් තමන්ට රිසි සේ හැඩ ගැසෙති.

          මිය ගිය හැම ඒකාම ඈත සිට අපිට මොනවාදෝ කොඳුරයි. එහෙත් සුළඟත් වර්ෂාවත්, නියඟයත් නිසාවෙන් අපට එය දෝංකාරයක් ම පමණය.

          ජනතාව මොහොතින් මොහොත වෙනස් වෙන කාලගුණය සේ යැයි මට හැ‍‍ඟේ.අපේ සිතුවිලි සුළඟත් වර්ෂාවත් නියඟයත් සේ ක්‍රියාකාරි වේයි.එකෙකුට සුළඟ උවමනා වු විට අනෙකාට වැස්ස අවශ්‍ය වේ. සමහරක් විට අවශ්‍යම නැති නියඟයට අපි කැමැත්ත දක්වයි.යමක් කරන්න පුළුවන් ඒකාත් මොකුත්ම නොකර මියැදේ.මොකුත්ම කරන්න බැරි ඒකා මොනවා හරි කරලා මියැදේ.

          තව එකෙක් ඉස්සරහා ඒකාගේ හුස්ම හිරි කරන්න යනවා ඌට මොකටද හුස්ම මට නේ ඕන කියලා.ඒකා දන්නේ නැ මට වගේම ඌටත් හුස්ම ඕන කියලා.

          පරං ගීයා කොට්ටේ ගියා වගේ ගමනක්ද අපි යන්නේ?අන්තිමට කාලය විතරක් කා දමා ඇත. අපි ඔට්ටු විය යුත්තේ තවත් මිනිසෙකු සමඟ නොවේයි ජිවිත් විමට අපේ දෛවය සමඟයි. ඒ වෙනුවෙන් අනෙකාගේ බෙල්ල කපා ජිවත් විමට හැකිය කියලා හිතාගෙන යන ගමනට කවදද තිත තියන්නේ.

   

අන්ධකාරයත් සමඟ මෙය කුරුටු ගාන ගමන් නන්දා මලනී ගේ ගීතයකටද සවන් යොමු කළේමි.

අපේ වැඩිහිටියන් අඳුරේ අත පත ගා මොනවද හොයනවා අපිද දුටුවෙමු. අපිද එයම අතපත ගා ‍සොයාමින් යයි. ඔවුන්ටද නොලැබුණු දේ අපටද නොලැබෙන බව මාගේ විශ්වාසය වේ. අපෙන් පසුවත් අපි වගේම අපි දෙස බලා  ‍මොවුන් අඳුරෙන් එළියට ඒවිද එහෙම නැති නම් අපි වගේ ම අතපත ගා ඔවුන්ද මියැදේද?  -ජිඑම්-