හැඳිමිටේ තරමටවත් නැද්ද නුවණ

ජිවිතය හිතන තරම් සුන්දර නැත

     මහාචාර්‍වරයාගේ ආශ්චාර්ය ජනක ක්‍රියා කලාපය පිළිබඳව ඔබ මේ වන විට නොයෙකුත් පුවත් දැන සිටින බව සිතමි. ඔහු ගැන ප්‍රමාද වි හෝ පොලිසිය දැනුවත් කිරීමට ඇය ගත් තීරණය අගය කරමි. එහෙත් ඇය ප්‍රමාද යැයි මට හැඟේයි. අන්තර්ජාලයේ සහ තක්ෂණයේ තිබෙන වැදගත්කම අපි ලබා ගන්නේ කුමක් අරබයාද? “ස්කයිප්” වැනි සන්නිවේදන ක්‍රම භාවිතා කිරීමට අපි ඉගෙන ගත්තා සේම ඒ තුලින් සිදුවන නොයෙකුත් අයහපත් පුවත් පිළිබඳවද දැනුවත් වි සිටිම අපේ ජිවිතය රැක ගැනිමට උපකාරි වේ. දැනුවත් කිරීම්, කොතෙක් සිදු කළත් උපදෙස් කෙතරම් දුන්නත් ඒ සියල්ල “ඔඩොක්කු බණ වගේ” මිනිස්සු බණ අහගෙන ඉන්නේ හරියට ඒ මොහොතේ සිට පිළිපැද ක්‍රියාවේ නිරත වෙනවා යන හැඟිමෙනි. එහෙත් දේශණයේ අවසනයත් සමඟ අසා සිටි සියල්ලම තමන් වාඩි වි සිටි එතනම දමා යයි. අපි හැමදාමත් එකම අනතුරකට ලක් වන්නේ එබැවින්ය. දෙයක් වු පසු ඒ ගැන ලියන තරම්, අපි ඒ දේවල් හිතට ගන්න උත්සහා කරන්නේ නැත. “මේ කනෙන් අහලා අනිත් කනෙන් පිට කරන්න ඕන දේ” හිතේ තබාගෙන උවමනා දේ හිතින් අයින් කරයි.

     අවුරුදු ගණනක් කථා බහා කළත් පළමු හමුවිමම යහන්ගත විම අනුමත කළ නොහැකිය. මේ  ශ්‍රි ලංකාවේ පෙම්වතුන්ට නිදහසේ හමුවිමට තිබෙන එකම තැන හොටෙල් කාමරයක් පමණද? වරදක් විමෙන් පසු කා හටවත් ඇඟිලි දිඟු කොට ඵලක් නැත. ගැහැණු ළමයෙකු අන්තර්ජාලයේ කළ යුත්තේ චැට් කිරීම පමණද? “කොල්ලෙක්  නම් නාවලා ගෙට ගත්තම හරිලු”. එත් කෙල්ලෙක්ට එහෙම බැරිලු. ඔය පදේ අපේ මවුපියන් අපි වැඩිවියට පත්වෙන දිනයේ කියන කථාවක් නොවැ. මේ වැකියේ ලොකු අර්ථයක් ගැබ් වි ඇතිබව ගැහැණියකට තේරුම් ගැනිම අපහසු කරුණක් නොවේ. සල්ලී සහ යාන වාහාන ජිවිතය නොවන බව තමන්ට වැටහිමක් නැත. ඒ බව අවබෝධ වන විට වෙන්න ඕන නස්පැත්තිය සිදු වී හමාරය. අහිංසක දෙමව්පියන්ට දෙන ගින්දරට වන්දි ගෙවන්න වන බව මතක තබා ගත යුතුය. රැයක් දවාලක් නැතිව ඔවුන් වෙහෙසෙන්නේ කා වෙනුවෙන්ද?

 තමන්ගේ හෙළුව පාපතරයෙක් ඉදිරියේ ප්‍රදර්ශණය කළා කියන්නේ ඉතිං මුළු ලොවම දැන ගත්තා හා සමානයි. තවත් ඌ කෙරෙහි මොන විශ්වාසයක්ද? ලැජ්ජාවට දෙවැනි වතාවටත් ඒකා ළඟට යාම කොයි තරම් නම් මෝඩකමක්ද? දෙවැනි වතාවට ඔහු කරා යා යුත්තේ නීතියත් සමඟය. අම්මා තාත්තා රවටා හොර පෙම්වතා සමඟ චැට් කරන්න සහ ගමන් බිමන් යන්න පුළුවනි. එහෙත් තමන්ට තමන්ව ආරාක්ෂා කරගැනිමට උවමනාවක් නැත. හැදිච්චකම හිතෙ හංඟාගෙන ක්‍රියාවෙන් ලැජ්ජාව නැති කරගෙන පස්සේ දුක් විම විහිළුවකි. ඇයි අපි එතනට යන්නේ? යන්න ප්‍රථම සහ වරද කර ගන්න කලින් කල්පනා කරන්න ඕන, මම මේ යන ගමන සුදුසුද නැද්ද යන්න වඟ. මේ සිදුවිම් මෙතකින් අහාවර නොවන අතර මේවැනි සිදුවිම් තවත් බොහෝ සිදු වනු ඇත.

තවත් අමාන්දලා සල්ලාල ප්‍රෆෙසර්ලගේ ගොදුරු බවට පත් විමට හීන දකිනවා ඇති. අන්තර්ජාල වෙබ් අඩවි බිහි විමේ මුලික පරමාර්ථය යහපත් සම්බන්ධකම් ගොඩනඟා ගැනිමට මිස මේ වගේ පාපතරයින්ගේ බිහිසුණු කාමුකත්වය සංසිදවා ගැනිමට නොවේ.

අනතර්ජාලය තිබෙන්නේ කාමුක ලිංගිකත්වය හඹා යාමටද?. අනේ මන්දා කවදා මේ නුවණ පහළ වෙවිද?

“ළඟ සිට බලන කල ජිවිතය ඛේදාන්තයක් සේ පෙනෙනු ඇත. දුරස්ථව බලන කල එය විහිළුවකි.” (චාලි චැප්ලින්)